صفحه اول
توضیح: سال های ۸۹ و ۹۰ میلادی حزب کمونیست ایران شاهد طرح کامل بحث هائی از جانب منصور حکمت تحت عنوان "کمونیسم کارگری" بود. این بحث، هنگامی که به نقد از کومه له تسری یافت با عکس العملی از جانب کمیته رهبری کومه له (ک.ر.) روبروو شد که برای سنگری بندی در مقابل "نفی کومه له" به عقب مانده ترین شیوه های تشکیلاتی و نظرگاه های سیاسی اتکا داشت. در آن زمان بخش بزرگی از تشکیلات کومه له، با نقطه عزیمت های متفاوت، در مقابل ک.ر. ایستاد. اسناد این جدال ها منتشر شده اند. آنچه در اینجا میخوانید بخشی نوشته ها، اسناد و نامه هائی است که طی این مدت خطاب به رفقای مختلف نوشته ام. در این دوره من، علاوه بر عضویت در کانون کمونیسم کارگری، در پست دبیر کمیته مرکزی و بعدا عضو دفتر سیاسی کار کردم. انتشار این نامه ها و نوشته ها میتواند تصویری ابژکتیو تر از کشاکش های آن دوره را بدست بدهد.

نامه به کمیته مرکزی کومه له در مورد پیامد های حمله آمریکا به عراق

شماره: د - ٩٥٩

تاریخ: ٣٠/٨/٩٠

رفیق فاروق عزیز

باگرمترین درودها

نامه ای را که در مورد جلسه ی اخیر اعضای در دسترس کمیته مرکزی کومه له نوشته بودید، دریافت کردم. مسائلى که در جلسه مطرح شده اند طبعا متفاوت هستند و از درجات مختلف اهمیت برخوردارند. من قبلا اقداماتى را که باید انجام دهیم طى سندی برایتان ارسال داشته ام و علاوه بر آنها چیزی اضافى ای ندارم. اما مایل بودم نظرم را در مورد دونکته از تصمیمات جلسه فوق الذکر که با آنها موافق نیستم را برایت بنویسم. لازم به توضیح است که بحث مقدمات تحلیلى نامه شما در مورد رویدادهای اخیر بحث جداگانه ای است که در اینجا به آن نخواهم پرداخت.

اما دونکته ای که به آن اشاره کردم اینها هستند:

١ - بند ٣ نامه تان در مورد "خارج کردن تمام رفقای موجود در قرارگاهها":

از این بند چنین بر میاید که جلسه ی ک.م.ک. حکم به تخلیه منطقه داده است. این حکم به نظر من غلط و متناقض با سیاستهای رسمى و مصوب حزب است. ما در اردوگاههایمان فعالیت های معینى را انجام میدهیم. یکى فعالیت نظامى است. در این مورد بحث قدیمى ما این بود که فعالیت نظامى تنها جنگ کردن نیست. حفظ حضور نظامى حتى بدون فعالیت ویژه ای از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. حتى اینکه کومه له ای ها در عراق هستند،ظاهرا مسلح نیستند ولى اسلحه شان در دسترسشان هست و ممکن است هر وقت بخواهند از آن استفاده کنند، میتواند یک شکل اظهار وجود نظامى باشد. از طرف دیگر فاصله میان اجازه فعالیت نظامى ندادن تا اجازه داشتن اردوگاه نظامى ندادن و از آن فراتر خلع سلاح رسمى فاصله زیادی است که ممکن است مدتها طول بکشد. از همه اینها گذشته ما داریم وارد شرایطى میشویم که احتمال عدم ثبات در دولت عراق و کاهش و یا از میان رفتن کنترل مرکزی کم نیست. روشن است که حفظ نیروی نظامى و حتى در شرایطى گسترش آن در این دوره برای ما حیاتى است. بحث اعزام بحثى برای داوطلبانه کردن واقعى نیروی نظامى، سبک بار کردن آن و بوجود آوردن امکان تعویض نیروی نظامى بود نه تخلیه منطقه. بنظر میرسد جلسه ک.م.ک. همه ی این واقعیات را دور زده است.

رادیو هنوز تعطیل نشده، بین تعطیل یک رادیوی آژیتاسیونى علیه جمهوری اسلامى تا یک رادیوی غیر آژیتاسیونى و بعد از آن یک رادیوی غیر حزبى فاصله هست. اینها هنوز امکان کار به ما میدهد، اما به نظر میرسد جلسه حکم تخلیه رادیو را هم پیشاپیش صادر کرده.

بسیاری از ارتباطات ما با کردستان هنوز از طریق همین قرارگاهها صورت میگیرد، اوضاع اخیر ممکن است این امکان را گسترش بدهد، قرارگاهها برای این امر هم ضروری هستند. انتشارات و.... هنوز مدتها میتوانند در آنجا کار کنند و...

وقتى که همه ی بندهای مصوب جلسه ی فوق را کنارهم میگذاریم متوجه میشویم که این جلسه بجای راهیابى برای انجام فعالیت های مختلف، راههای تعطیل را بررسى کرده است.

٢ - در مورد تشکیل ک.م. در خارج هم نه متوجه خاصیت آن شدم نه موافق آن هستم. ک.م. کومه له معلوم است چه کسانى هستند، در شرایط ضروری میتوان اکثریت آنها را جمع کرد و پلنوم تشکیل داد، در غیاب ک.م.، ک.ر. هست، درغیاب ک.ر. دبیر ک.ر. هست.همه ی این سلسله مراتب اتفاقا برای چنین روزی درست شده است که سلسله مراتب تصمیم گیری تشکیلات دچار اخلال نشود. معنى این تصمیم نمیتواند چیزی جز سلب مسئولیت از دبیر ک.ر. باشد. بنظر من سلسله مراتب تشکیلاتى باید بجای خود بماند، هیچ ارگان جدیدی ضروری نیست، و دبیر ک.ر. باید در راس تشکیلات کومه له مسئولیت هدایت تشکیلات را برعهده بگیرد. روشن است که این دبیر عاقل است و هروقت لازم بداند با هرکس که بخواهد مشورت خواهد کرد. بعلاوه رفیق عبدالله مهتدی نیز از جانب من با اختیارات تام تا هر وقت که لازم باشد در کنار شما خواهد بود.

امیدوارم توانسته باشم در این خلاصه منظورم را برسانم. حتما در دیدار حضوری بیشتر دراین باره میتوانیم صحبت کنیم. اگر لازم دانستى میتوانیم دراین باره بیشتر صحبت کنیم. نوشتن این نامه را از آنرو ضروری دانستم که به همه ی رفقای آن جلسه مستقیما دسترسى نداشتم. خواهشم این است که این نامه را دراختیار رفقائى که در آن جلسه بوده اند و یا در جریان تصمیمات آن قرار گرفته اند نیز قرار دهید.

بادرود مجدد

کورش مدرسى